هنگامی که پروفسور هارالد زور هاوزن، که در سن 87 سالگی درگذشت، تقریباً نیم قرن پیش ارتباط بین ویروس پاپیلومای انسانی و سرطان دهانه رحم را شناسایی کرد، تعداد کمی از دانشمندان همکار او این پیشرفت را جدی گرفتند. تفکر ارتدکس ادعا می کرد که این بیماری توسط ویروس تبخال ایجاد می شود. تعداد کمی مشتاق بودند که آن را بر اساس گفته های یک ویروس شناس جوان که به خاطر کارش در مورد سرطان دهانه رحم شناخته نشده بود، تجدید نظر کنند.

اما کشف او که با سرسختی در طول دهه ها دنبال شد، اکنون به عنوان یکی از برجسته ترین پیشرفت های پزشکی دوران مدرن تلقی می شود. این راه را برای یک واکسن پیشگیرانه هموار کرد که انتظار می رفت جان میلیون ها نفر را نجات دهد. در سال 2008 این جایزه برای او جایزه نهایی را به ارمغان آورد: جایزه نوبل پزشکی.

او یک بار در مورد عزم خود برای ادامه کار علیرغم بدبینی بزرگانش به یک مصاحبه کننده گفت: «من از بخشی از آلمان اصالتا دارم که مردم آن به نسبت سرسخت شناخته می شوند.»

در سال 1936 در شهر گلزنکیرشن در نوردراین-وستفالن به دنیا آمد، دوران کودکی او در اثر جنگ جهانی دوم از بین رفت. در سال 1943، مدارس محلی به دلیل بمباران شدید متفقین بسته شد. او به یاد می آورد: «آموزش دبستان من پر از خلأ بود.

پس از اخذ مدرک دکترای پزشکی در دانشگاه دوسلدورف در سال 1960، به تحقیق پرداخت و ارتباط بین عفونت ها و سرطان را درگیر کرد، منطقه ای که در آن میراثی پاک نشدنی از خود به جا می گذاشت. او با کار در آزمایشگاهی در بیمارستان کودکان فیلادلفیا که توسط ورنر و گرترود هنل، یک تیم زن و شوهر اداره می‌شد، بررسی کرد که چگونه ویروس اپشتین بار در ایجاد کارسینوم نازوفارنکس نقش دارد، سرطانی که بیشتر در جنوب چین یافت می‌شود.

پل فارل، پروفسور ویروس شناسی تومور در امپریال کالج لندن، که برای اولین بار در دهه 1980 با zur Hausen همکاری کرد، گفت: “هارالد توانست حضور DNA ویروس اپشتین بار را در سلول های سرطانی واقعی نشان دهد.” این اعتقاد او را تقویت کرد که ویروس ها احتمالاً در انواع دیگر سرطان نیز دخیل هستند.

اما در حالی که او به دنبال تعیین اینکه کدام یک از ویروس‌های پاپیلومای انسانی مختلف ممکن است باعث سرطان دهانه رحم شوند، با دیوار خصومت نهادهای علمی مواجه شد. مارگارت استنلی، استاد بازنشسته پاتولوژی در کمبریج، گفت که با به چالش کشیدن “تفکر گروهی” در مورد علل بیماری، اعتبار نظریه تبخال را تضعیف کرد که سایر محققین به شدت روی آن سرمایه گذاری کردند.

هارالد بسیار شجاع بود. او در جلسات پزشکی می‌ایستاد و می‌گفت «ما نمی‌توانیم شواهدی برای تأیید این موضوع پیدا کنیم». برای مدتی مورد آزار فراوان قرار گرفت، زیرا [research] جامعه فقط نمی خواست بپذیرد که علم او بسیار دقیق و صادقانه است.

در نهایت او موفق شد تعدادی از ویروس‌های پاپیلومای انسانی مختلف را جدا کند و کشف کرد که دو – HPV 16 و HPV 18 – در حدود 70 درصد از سرطان‌های دهانه رحم نقش دارند. استنلی این را به‌عنوان «لحظه ی اوریکا» به یاد می‌آورد، اما خود هاوزن معمولاً در مورد آن متواضع بود. او فقط گفت، من این را فکر می کنم [theory] احتمالا درست است. . . افرادی که برای او کار می کردند بسیار هیجان زده بودند [but] او باحال بود.»

همکاران مردی فرهیخته را به یاد دارند که عاشق موسیقی کلاسیک بود، بی‌وقفه مودب بود و همیشه لباس بی‌عیب و نقصی می‌پوشید. استنلی می‌گوید که یک سخنران قدرتمند در مورد علل گسترده‌تر سرطان، که بدون زحمت سالن‌های سخنرانی را پر می‌کرد، حتی پس از دریافت جایزه نوبل، به‌طور مشخصی فاقد غرور بود.

پروفسور اوتمار ویستلر، که جانشین زور هاوزن به عنوان رئیس مرکز تحقیقات سرطان آلمان شد، که به مدت 20 سال مدیریت می کرد، از او به عنوان یک مربی سخاوتمند یاد می کند که در کشف و پرورش استعدادهای علمی جوانان ماهر بود. حتی در هفته‌های پایانی زندگی‌اش به کار در آزمایشگاهش ادامه داد و همچنان مرزهای اکتشافات علمی را درنوردید.

او در اواخر دهه 60 زندگی خود، کاوش نظریه جدیدی را آغاز کرده بود که به اندازه فرضیه HPV او برای خرد تثبیت شده چالش برانگیز بود. او معتقد بود که سرطان کولورکتال ممکن است به دلیل مصرف گوشت قرمز، تا زمانی که مشکوک بود، نباشد، بلکه به دلیل وجود ویروسی در گاو است که خود حیوانات را بیمار نمی کند، اما می تواند در انسان سرطان زا باشد.

در نهایت او و همسرش، پروفسور اتل میشل دو ویلیرز، شریک تحقیقاتی‌اش برای سال‌ها و مشارکت‌کننده اصلی در موفقیت او، به گفته همکارانش، قطعه‌ای از DNA ویروسی را شناسایی کردند که این زوج «به شدت احساس می‌کردند می‌تواند عامل مسئول باشد». ویستلر گفت.

ویستلر افزود: «به نوعی واقعاً مایه تاسف و تراژدی بود که او وقت کافی برای تکمیل این کار را نداشت» که ممکن است هنوز پیامدهای عمیقی برای درمان بیماری داشته باشد. او واقعاً به روز بود، با ادبیات بسیار آشنا، پر از ایده بود. او تا انتها تیز بود.»

[email protected]