راب مازورک ، شیپور ، آهنگساز و هنرمند تجسمی مسلط به سنت های التقاطی حوزه چپ جاز شیکاگو است. او اولین آلبوم خود را در سال 1994 منتشر کرد و ضبط های 70 his به علاوه از دو نفره مجلل و ارکسترال گرفته تا مناظر صوتی ایجاد شده با ضبط یک مشت مارماهی برقی را شامل می شود.

این آلبوم ، هفتمین ارکستر ستاره در حال انفجار ، با تارهای ارکسترال با نواختن ریتمیک استراوینسکی یا بارتوک و پس از آن نبض انعطاف پذیر جریان سوم دهه 50 (تلفیقی از جاز و کلاسیک) ، و سپس سقوط آفریقایی آغاز می شود. . شبکه گسترده پخش می شود ، اما قوی ترین تأثیر آوانگاردیسم کیهانی پیانویست و آهنگساز فقید سان را است.

حال و هوای اخروی مازورک به جای صفحه کلیدهای الکترونیکی و برنج ، با صداهایی که تحت سلطه فلوت ، لرزش ها و سیم ها هستند ، حاصل می شود. اما تقابل های عجیب و غریب و عرفان کهکشانی همچنان پابرجاست – این آهنگ آغازین “Sun Core Tet (مثل 99)” نامیده می شود – و تکنوازان قدرتمند به اوج های به یاد ماندنی می رسند.

“A Wrinkle In Time Sets Concentric Circles Reeling” ، دومین قطعه آلبوم ، رویکرد وسیع فکر را تأیید می کند. در اینجا ، نیکول میچل و نوازنده ویبرافونیست ، جوئل راس روی لایه هایی از فلوت ، برنج و تارها در هم تنیده می شوند و نوازندگان سازهای کوبه ای به آینده گرایی مکانیکی بافتی لاتین می بخشند. بعداً ، “Galaxy 1000” ترکیبی بد بو از پنتاتونیک آسیایی و شعارهای بومی آمریکایی ارائه می دهد و “The Careening Prism Within (مثال 43)” دارای انتزاعات کم نظیر و کراساندو گیتار جف پارکر است.

اکثر ترکیبات شامل صدای واضحی تا حدودی پر زرق و برق است که علمی تخیلی دهه 50 فیلم B را به ذهن متبادر می کند ، اگرچه عباراتی مانند “تغییر شکل بلوری” و “انتزاع پیکسلی” نیز می تواند توصیف موسیقی کاملاً منظمی باشد که در زیر آن کف می کند.

این آلبوم با دو قطعه قوی خود به پایان می رسد. “Parable 3000” حباب می زند و روی رشته های همزن می جوشد و از قدرت انفرادی قابل توجه گروه بهره می برد. پانورامای ارکسترال “Pleiades Autumn” به اوج خود می رسد و در الکترونیک محو می شود ، و با خط “آیا این می تواند درست باشد ، این تو هستی؟” پایان می یابد. به وضوح توسط صدای بدون همراه

☆☆

“Stardust بعدیتوسط International Anthem / Nonesuch Records منتشر شد