نویسنده یک همسال کارگر و یک کودک پناهنده و نماینده سابق مجلس است
در حال حاضر، در حالی که لایحه مهاجرت غیرقانونی دولت به پارلمان می رسد، کودکانی هستند که از شکنجه و آزار و اذیت در ایران و افغانستان، سربازی اجباری در اریتره و تیراندازی و حملات هوایی در سوریه و سودان فرار می کنند.
به طرز دلخراشی، اکثر آنها هرگز زندگی بدون خشونت و ترس را نخواهند شناخت. با این حال آنها به امید یافتن جایی که بتوانند احساس امنیت کنند، آنجا را ترک می کنند.
اما بریتانیا دیگر نمی خواهد به آنها پناهگاه بدهد. لایحه مهاجرت غیرقانونی کودکان را از حمایت از اینجا منع می کند، فقط به دلیل نحوه ورودشان. من این را فراتر از باور می دانم که این دولت می خواهد کودکان را به خاطر درخواست امنیت تنبیه کند.
به عنوان یک کودک پناهنده سابق، من به خوبی درک می کنم که ترک خانه و هر چیزی که تاکنون می دانسته اید چقدر وحشتناک است. من حداقل خوش شانس بودم که به عنوان بخشی از ماموریت Kindertransport به بریتانیا کمک کردم. کودکان بدون همراهی که امروز وارد کشور می‌شوند باید ریسک‌های بزرگی را متحمل شوند و تصمیمات غیرممکن را به تنهایی اتخاذ کنند.
تعداد قابل توجهی از طریق مسیرهای نامنظم، مانند عبور از کانال با قایق ها یا پشت کامیون ها، به اینجا می آیند. اینها اعمال ناامیدی هستند که ناشی از هرج و مرج و بدبختی جنگ و آزار و اذیت است.
کودکان پناهنده ای که در بریتانیا، در اردوگاه های یونان و پناهگاه های شمال فرانسه ملاقات کرده ام، به من می گویند که فقط می خواهند زنده بمانند و در امان باشند. پیوستن به خانواده یکی از دلایل اصلی تصمیم برخی از آنها برای رسیدن به انگلستان است. دیگران بیشتر با زبان انگلیسی آشنا هستند یا مصمم به بازگشت به تحصیل هستند و احساس می کنند بهترین شانس ممکن را برای بازسازی زندگی خود در اینجا خواهند داشت.
وزیران می گویند که آنها فقط از کودکانی محافظت خواهند کرد که از یک مسیر امن می آیند، اما اکثر کودکان پناهنده نمی توانند به مسیرهای امن دسترسی داشته باشند. تجزیه و تحلیل توسط موسسه خیریه Safe Passage نشان داد که کمتر از 6 درصد از کودکان بدون همراهی که در دهه 2010-2020 در بریتانیا تحت حمایت قرار گرفتند، توانستند از طریق طرح های دولتی بیایند.
کسانی که سعی می کنند از تعداد بسیار کمی از مسیرهای امن مانند گردهمایی خانواده عبور کنند، در نهایت به دلیل تأخیر وزارت کشور، ایمان خود را به این روند از دست می دهند. در سال‌های اخیر، نیمی از کودکانی که Safe Passage با آنها در کشورهای دیگر برای پیوستن به خانواده در بریتانیا کار می‌کرد، ناپدید شدند. بسیاری بعداً از کانال عبور کردند زیرا راه دیگری برای رسیدن به آنچه از خانواده‌شان باقی مانده بود نمی‌دیدند.
داده ها نشان می دهد که اکثریت قریب به اتفاق کودکان بدون همراهی که به بریتانیا می رسند، به دلیل خطراتی که با آنها مواجه شده اند، از حمایت پناهندگان برخوردار هستند. سال گذشته، از هر 10 نفر نزدیک به 9 نفر اجازه اقامت داشتند. این نشان می‌دهد که طبق قانون جدید پیشنهادی، چند کودک بدون همراه از دادرسی عادلانه و پناهگاه محروم خواهند شد. من می ترسم که کودکان پناهنده از رسیدن به 18 سالگی، زمانی که دولت می تواند آنها را به رواندا یا “کشور امن” دیگری تبعید کند، آنقدر وحشت داشته باشند که قبل از آن در معرض خطر ناپدید شدن و استثمار قرار گیرند.
قانون جدید علاوه بر ورشکستگی اخلاقی و وحشیانه بودن، خطر نقض قوانین بین المللی را نیز در پی دارد که کودکان پناهنده را ملزم به داشتن حمایت ویژه می کند. دولت این موضوع را در قانون ملیت و مرزها که سال گذشته با استثناء برای کودکان پناهنده تصویب شد، به رسمیت شناخت. این اجازه می دهد تا درخواست پناهندگی آنها بدون توجه به مسیر آنها در اینجا بررسی شود.
اکنون دولت ادعا می‌کند که ممنوعیت کلی پناهگاه حتی کودکان را نیز منصرف می‌کند، بی‌توجه به این که غریزه انسانی یافتن خانواده و امنیت است. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد بریتانیا از طریق این اقدام کنترل بیشتری بر مرزهای خود خواهد داشت.
ممانعت از حمایت از کودکان یکی از ظالمانه‌ترین و تنبیه‌کننده‌ترین بخش‌های این لایحه وحشتناک است: من اصلاحیه‌ای ارائه کرده‌ام که کودکان بدون همراه را از ممنوعیت غیرضروری درخواست پناهندگی معاف می‌کند. وزرا باید به این زندگی های جوان کمک کنند تا از مصیبت چنین سفرهای ناامیدکننده ای بهبود پیدا کنند.
